Ilona Łęcka
  • Home
  • News
  • Teksty
    • Książki
    • Podróże
    • Góry
    • Wydarzenia
    • Eseje
    • Sztuka
    • Wywiady
    • Zapiski z podróży
  • Współpraca
  • O mnie
  • Kontakt
21 stycznia 2019 Autor: Ilona Łęcka

Złość, tęsknota i wspomnienia

Złość, tęsknota i wspomnienia
21 stycznia 2019 Autor: Ilona Łęcka

Dziś mój Tata skończyłby 87 lat. Piękny wiek. Niestety, nie dane mu było go doczekać. Zmarł pół roku temu. Zmarł tak, jak na to zasłużył przez całe swoje godne i skromne życie: po swojemu. Zmarł nagle, zmęczywszy się tym, co lubił najbardziej: spacerami, podziwianiem Tatr, wygrzewaniem się na słońcu, pielęgnacją roślin.

Złość.

Wszyscy pytali mnie o jego wiek. A słysząc odpowiedź, mówili zwykle: „o, to już swoje przeżył”. Tylko czy starego człowieka mniej się kocha? Człowieka obdarzonego charakterystycznym poczuciem humoru, człowieka będącego oceanem cierpliwości i jasnego światła, człowieka skromnego i niezdolnego do uprzedzeń, agresji, złośliwości?

Wiadomość o Jego śmierci zaskoczyła mnie w Hiszpanii. Siedziałam wśród niezliczonych linii wspinaczkowych Rodellaru, w błogim cieple słońca, w ciszy, przerywanej co jakiś czas wściekłymi wrzaskami wspinaczy. I myślałam ze złością o ostatnim telefonie od Niego, którego nie odebrałam, bo byłam wówczas w pracy, a bezpośrednio nade mną stała szefowa, karcąco i gniewnie spoglądając na dzwoniący telefon. Co by mi powiedział? Zapytałby o zdrowie, o codzienne sprawy, na pewno nie omieszkałby upewnić się, że podlałam kwiaty – koniecznie rano, nim upał nagrzeje glebę. Głębokie sentencje i przełomowe momenty zdarzają się tylko w filmach. W życiu na miłość między rodzicem a dzieckiem składa się skromna codzienność. Więc jeszcze raz zlekceważyłby moją troskę o jego kiepskie samopoczucie, łagodnie by mnie złajał za niepodlanie kwiatów i kazałby ucałować dzieci. Tylko tyle i aż tyle.

Zdążył ze wszystkim, co trzeba. Rozkochał w sobie wnuki, przechowując w magicznych meandrach piwnicy ich wczesnodziecięce skarby, w tym rozklekotany wózek spacerowy. Wykazywał się niesłabnącą cierpliwością wobec ich niesubordynacji i zainteresowaniem wobec ich problemów. Troskliwie pielęgnował rośliny, każdy centymetr ziemi niczyjej wydzierając spod panowania bezużytecznych chwastów. Zdążył przekonać mnie o wartości samodzielnego myślenia i niestandardowych decyzji. Uświadomiwszy sobie to, nie miałam już podstaw do infantylnej złości o to, że mnie opuścił.

Tęsknota.

Nie przyszła od razu. Najpierw musiałam uwierzyć w to, że naprawdę Go nie ma, a stało się to dopiero kilka tygodni po pogrzebie, kiedy we śnie w pełni zaaprobował mój, w gruncie rzeczy, szatański pomysł. Tata towarzyszył mi później jeszcze przez ponad miesiąc. Ostatecznie pożegnałam się z nim w sposób, jaki sobie wymarzył i było to trudniejsze, niż przypuszczałam.

Tęsknota za osobą, która już nie wróci, może być twórcza lub wyniszczająca. Tata marzył o tym, że będę pisać. Gdy jako dziecko znalazłam jego pamiętnik, spisany w formie listów do zmarłego tragicznie przyjaciela, bez chwili wahania mi go udostępnił, a ja z wypiekami na twarzy czytałam opis jego pierwszego pocałunku. Zabierał mnie w góry, niestrudzenie nakłaniał do sportu, uczył ciosów bokserskich, finansował wyjazdy na narty, sponsorował łyżwy, rower, rolki, zachęcał do pieszych wędrówek, nie stawiał barier ani ograniczeń, zdając się na mój rozum i trzeźwą ocenę sytuacji. Później czytał wszystkie moje artykuły, także po angielsku, te ostatnie komentując: „wprawdzie nic nie rozumiem, ale jak mądrze to wygląda!”. Wspierał mnie w moich, nie zawsze mądrych pomysłach, pocieszał w niepowodzeniu, nie narzucał się z dobrymi radami, inspirował. Zainteresował mnie Tatrami, wspinaczką, literaturą górską i bezpośrednio przyczynił się do powstania mojej pracy magisterskiej. Dlatego postanowiłam, że tęsknota za nim będzie twórcza, bo innej by nie zaakceptował.

Wspomnienia

Mam kilka najlepszych. Jak to przekonał kiedyś mało wybrednych w kwestii wyskokowych napojów znajomych, że da się zrobić wino z rzodkiewek. Jak powiedział cholerycznej sąsiadce, że to jego żelazko, nie on, jest odpowiedzialne za hałas (spadło z szafy), więc to żelazku należy się reprymenda. Jak, ujrzawszy niedźwiedzia podczas grzybobrania, powiedział „a, to przepraszam”, po czym upuścił koszyk i oddalił się tak szybko i tak dyskretnie, jak tylko potrafił. Jak udowodnił swojej szefowej, że opalając się w trakcie pracy, tak naprawdę wsłuchuje się w wewnętrzny głos Ziemi, dzięki czemu lepiej nadzoruje wzrost roślin, niż gdyby im się natrętnie narzucał (pracował jako ogrodnik). Jak częstował mnie własnoręcznie zrobionym „beaujolais”, od którego w głowie szumiało, lecz nigdy nie dudniło. Daję sobie prawo, by do woli w nich przebierać i idealizować. Dwa tygodnie przed śmiercią powiedział, że lubi żyć, ale chciałby umrzeć, zanim stanie się ciężarem. Wrodzona niezależność, utrwalana dodatkowo przez całe życie, nie pozwoliłaby mu korzystać z pomocy i opieki. Jego śmierć zaczęłam odbierać jako ostateczny, piękny akt odwagi. Mam nadzieję, że i mnie będzie dane kiedyś się nią wykazać.

Fot. Rafał Raczyński

Share this:

  • Click to share on Facebook (Opens in new window)
  • Click to share on Twitter (Opens in new window)
  • More
  • Click to print (Opens in new window)
  • Click to share on LinkedIn (Opens in new window)
  • Click to share on Reddit (Opens in new window)
  • Click to share on Tumblr (Opens in new window)
  • Click to share on Pinterest (Opens in new window)
  • Click to share on Pocket (Opens in new window)
  • Click to share on Telegram (Opens in new window)
  • Click to share on WhatsApp (Opens in new window)
  • Click to share on Skype (Opens in new window)
  • Click to email this to a friend (Opens in new window)
Poprzedni artykułGrecja all inclusive - przewodnik Christiana ArnidisaNastępny artykuł Czy stworzę przestrzeń dla spragnionych czytania ?

Leave a Reply Cancel reply

Znajdź tekst

Ostatnie posty

Bernadette McDonald, 8000 zimą. Recenzja książki18 marca 2021
Kilian Jornet, Niemożliwe nie istnieje. Recenzja16 marca 2021
Freeganizm – ekologia czy fanaberia? Czym jest ta inicjatywa?2 września 2020

Kategorie

  • Eseje
  • Góry
  • Książki
  • News
  • Podróże
  • Sztuka
  • Wydarzenia
  • Wywiady
  • Zapiski z podróży

Tagi

Agata Rejowska alpinizm Andrzej Mecherzyński-Wiktor Bernadette McDonald biografia Bogumił Słama Denis Urubko drytooling ekologia Filip Babicz film górski freeganizm Grenlandia góry najwyższe himalaizm himalaizm zimowy Jakub Boruń Jakub Kornhauser Kilian Jornet Kolosy Krakowski Festiwal Górski Kraków Krzysztof Wielicki książki Kuba Marcin Tomaszewski Michał Woroch mikrowyprawa Needcompany Nowa droga ośmiotysięczniki Piotr Trybalski Przegląd Filmów Górskich w Wadowicach przyroda Rafał Fronia recenzja filmu Recenzja oniryczna Robert Macfarlane Spotkania z Filmem Górskim styl życia Tomek Mackiewicz wspinaczka Wspinaczka solowa Wspinaczka sportowa wyprawa rowerowa

Najnowsze teksty

Bernadette McDonald, 8000 zimą. Recenzja książki18 marca 2021
Kilian Jornet, Niemożliwe nie istnieje. Recenzja16 marca 2021

Kategorie

  • Eseje
  • Góry
  • Książki
  • News
  • Podróże
  • Sztuka
  • Wydarzenia
  • Wywiady
  • Zapiski z podróży

Bądźmy w kontakcie

+48 790 718 300
ilonalecka@gmail.comilonalecka.pl
© Ilona Łęcka 2019, Webmaster: Łukasz Mucha

loading Cancel
Post was not sent - check your email addresses!
Email check failed, please try again
Sorry, your blog cannot share posts by email.